Το χωριό μας από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 είναι πλημμυρισμένο στις πορτοκαλιές. Η συγκεκριμένη αυτή παραγωγή χαρακτηρίζει όχι μόνο τα προϊόντα του χωριού, αλλά και τους κατοίκους αυτούς καθ’ αυτούς. Όλοι μας γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα στις πορτοκαλιές. Έχουμε ζήσει τις διάφορες φάσεις της ανάπτυξης των εσπεριδοειδών αυτών δένδρων. Κάθε χρόνο δε, ζούμε τη γέννηση και την ανάπτυξη του νέου καρπού. Παλιότερα, όταν είμασταν μικροί, χρησιμοποιούσαμε τον σκληρό πράσινο καρπό πορτοκαλιού αντί μπάλας ποδοσφαίρου, όταν μια κανονική μπάλα δεν ήταν εύκολο να βρεθεί. Αργότερα στην ωρίμανσή του το πορτοκάλι ήταν το βασικό μας φρούτο. Θυμάμαι στα φοιτητικά μου χρόνια να φορτώνομαι την Κυριακή το απόγευμα με σακούλες πορτοκάλια, για να πάρω μαζί μου στην Αθήνα. Τελικά τα μοιραζόμουν με τους συμφοιτητές μου στη φοιτητική εστία.
Στα προηγούμενα χρόνια οι κάτοικοι του χωριού δούλευαν στα χωράφια και επιμελούνταν προσωπικά τις πορτοκαλιές. Πότισμα, κλάδεμα, λίπασμα, και άλλες εργασίες περιποίησης γίνονταν από τους ιδιοκτήτες των χωραφιών. Τώρα εκείνοι που εργάζονται στα χωράφια είναι περισσότερο οι οικονομικοί μετανάστες, προερχόμενοι από πολλές και διάφορες χώρες. Δεν είναι βέβαια στη φύση ούτε του Έλληνα, αλλά ούτε και του Ορθόδοξου χριστιανού να είμαστε ρατσιστές. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι όταν ανατρεφόταν η δική μου γενιά στο Μέρμπακα οι μόνοι ξένοι ήταν τότε οι περιπλανώμενοι και ποτέ μόνιμοι στο χωριό μας τσιγγάνοι. Τώρα πολλοί ξένοι (εννοώ μη Έλληνες) κατοικούν και δραστηριοποιούνται μόνιμα στο χωριό.
Όταν βρέθηκα πρόσφατα στο χωριό φωτογράφησα τις πορτοκαλιές όπως είναι αυτή την εποχή. Καμαρωτές και με πράσινα πορτοκάλια. Πήρα μαζί μου φωτογραφίες και θύμησες. Οι φωτογραφίες καταπράσινες, οι θύμησες γλυκιές, με μια μικρή δόση πίκρας, από το δάκρυ που πάντα συνοδεύει τις αναμνήσεις...
